Postanowiłam wziąć się w garść i iść za ciosem – oto ostatnia część historii damskich spodni. Dziś druga połowa XX wieku, czyli czasy bardzo nam współczesne.

Być może w przyszłości najdzie mnie ochota, żeby jeszcze dodatkowo uzupełnić temat, ale na razie serię mogę uznać za skończoną. Powstało aż 5 części! Na końcu znajdziecie linki do wszystkich, a tymczasem zapraszam na podróż przez lata 60 i 70 XX wieku ;).

Po Drugiej Wojnie Światowej, tak samo jak po Pierwszej, nastąpiła próba powrotu do dawnej elegancji. Świadczy o tym 10 lat modowej dominacji Diora i jego ekstremalnie kobiecych projektów. Ale nic nie było już takie samo i nawet Christian nie mógł zatrzymać nadchodzących zmian. A te były ogromne. Powojenny wyż demograficzny znacznie odmłodził społeczeństwo. Nastolatkowie zaczęli buntować się przeciw regułom rodziców, narzucili nowy styl, który wkrótce zaczął dominować. Moda się zdemokratyzowała, uprościła, stała się bardziej codzienna, młodzieżowa. Pojawiają się ruchy, których członkowie niedbałym ubiorem wyrażają „pogardę” dla konsumpcjonizmu. We Francji są to „existentialists” w Ameryce „beats”, propagują dżinsy jako codzienny strój mężczyzn i kobiet.

Nie bez znaczenia są też pierwsze subkultury; rock’n’roll, później hippisi czy punkowcy – strój staje się wyrazem buntu i odmiennych poglądów.

Od końca lat 50 XX wieku następuje rozluźnienie obyczajów, kobiety rezygnują ze staników, pokazują pępki, noszą spódniczki mini. W takich warunkach spodnie przestają szokować.

W 1956 Vogue (wtedy pod redakcją Diany Vreeland) określił zmiany jakie do mody wprowadziła buntująca się młodzież jako „youthquake” trzęsienie młodości* – moda zaczyna rodzić się na ulicy.

W latach 50 damskie spodnie były jeszcze na cenzurowanym. Noszono je jako niezobowiązujący strój, pod domu, na pikniki, ale nie do pracy, czy na ważniejsze wyjścia. Najpopularniejsze były cygaretki, zdarzały się shorty, dżinsy. Dominowały jednak spódnice i to jakie – z koła, do połowy łydki, dziś uważane za kwintesencję kobiecości.

W latach 60 XX wieku Yves Saint Laurent projektuje damski garnitur, który nie spotyka się jednak z natychmiastową akceptacją. Kobiety w spodniach w miejscu pracy nadal budziły sprzeciw, zdarzało się nawet, że tak jak pół wieku wcześniej rowerzystkom w blumerkach, tak i kobiecie w garniturze odmawiano obsługi w restauracjach.

Jednak ruch kobiecy był wtedy wyjątkowo silny. Znowu pojawiły się spódnico-spodnie, tym razem krótkie do kolan, o szerokich nogawkach (takie współczesne culottes), które miały zastąpić spódnicę w miejscu pracy.

Dzwony były od wieków strojem żeglarzy – szerokie nogawki łatwo było podwinąć, by uniknąć zamoczenia, a w razie wypadku, gdy marynarz wypadł za burtę, zgromadzone w nich powietrze mogło posłużyć za „koło ratunkowe”. W latach 60, gdy nasilają się ruchy pacyfistyczne, młodzież kupuje używane żeglarskie spodnie, adaptując je do swojej garderoby. Hippisi ozdabiają je haftowanymi kwiatami i pacyfkami, co dodatkowo podkreśla antywojenny charakter ruchu. Jednak dzwony weszły do masowej produkcji dopiero w latach 70 stając się symbolem tej dekady.

André Courrèges w 1964 zainspirowany programem kosmicznym (Trwała zimna wojna, wyścig zbrojeń między USA a ZSRR), zaprojektował całą „kosmiczną” kolekcję w której pojawiły się damskie kombinezony, z obcisłymi nogawkami, noszone najczęściej z wysokimi butami (go-go boots).

W latach 70 XX wieku moda była tak różnorodna i bogata, że trudno orzec, czego w ogóle nie noszono. Wtedy właśnie kobiece spodnie stały się normalną częścią garderoby, akceptowaną również w pracy. Nikogo już nie szokowały.

I tak oto dotarliśmy do końca historii o tym, jak kobiety wywalczyły sobie prawo do noszenia spodni.